Ορφικός ύμνος Πρωτέως (θυμίαμα στύρακα)

Αρχαίο Κείμενο
Πρωτέα κικλήσκω, πόντου κληῖδας ἔχοντα, πρωτογενῆ, πάσης φύσεως ἀρχὰς ὃς ἔφηνεν ὕλην ἀλλάσσων ἱερὴν ἰδέαις πολυμόρφοις, πάντιμος, πολύβουλος, ἐπιστάμενος τά τ᾽ ἐόντα ὅσσα τε πρόσθεν ἔην ὅσα τ᾽ ἔσσεται ὕστερον αὖτις• πάντα γὰρ αὐτὸς ἔχων μεταβάλλεται οὐδέ τις ἄλλος ἀθανάτων, οἳ ἔχουσιν ἕδος νιφόεντος Ὀλύμπου καὶ πόντον καὶ γαῖαν ἐνηέριοί τε ποτῶνται• † πάντα γὰρ † Πρωτεῖ πρώτη φύσις ἐγκατέθηκε. ἀλλά, πάτερ, μόλε μυστιπόλοις ὁσίαισι προνοίαις πέμπων εὐόλβου βιότου τέλος ἐσθλὸν ἐπ᾽ ἔργοις.

Μετάφραση
Τον Πρωτέα προσφωνώ, πού κρατεί τα κλειδιά του πόντου, τον πρωτότοκον πού εφανέρωσε τάς αρχάς όλης της φύσεως, και μεταβάλλει την ιεράν ύλην σε μορφές πολυποίκιλες, τον τιμιώτατον, πού έχει πολλές σκέψεις (είναι συνετώτατος) καί γνωρίζει και τα παρόντα και όσα ήσαν προηγουμένως (τα παρελθόντα) καί πάλιν όσα θα γίνουν ύστερα (τα μέλλοντα) διότι όλα ή πρώτη φύσις τα εναπέθεσε εις τον Πρωτέα. ‘Αλλά ώ πατέρα μας έλα στις μυστηριακές ιερές προφητείες καί στέλλε μας καλόν τέλος ενός ευτυχισμένου δια τα έργα του βίου.