Αλέξανδρος ο Αιτωλός - 'Απόλλων

Παίς `Ιπποκλήος Φοβίος Νειληϊάδαο
έσται ιθαιγενέων γνήσιος εκ πατέρων.
Τώ δ' άλοχος μνηστή δόμον ίξεται: ής έτι νύμφης
ηλάκατ' εν θαλάμοις κάλ' ανελισσομένης
'Ασσησού βασιλήος ελεύσεται έκγονος 'Ανθεύς,
όρκι' ομηρείης πίστ' επιβωσάμενος,
πρωθήβης, έαρος θαλερώτερος: (ουδέ Μελίσσω
Πειρήνης τοιόνδ' αλφεσίβοιον ύδωρ
θηλήσει μέγαν υιόν, αφ' ού μέγα χάρμα Κορίνθω
έσται, καί βριαροίς άλγεα Βακχιάδαις:)
'Ανθεύς `Ερμείη ταχινώ φίλος, ώ έπι νύμφη
μαινάς άφαρ σχήσει τόν λιθόλευστον έρων,
καί έ καθαψαμένη γούνων ατέλεστα κομίσσαι
πείσει: ο δέ Ζήνα Ξείνιον αιδόμενος
σπονδάς τ' εν Φοβίου καί άλα ξυνέωνα θαλίης
κρήναις καί ποταμοίς νίψετ' αεικές έπος.
`Η δ', όταν αρνήται μέλεον γάμον αγλαός 'Ανθεύς,
δή τότε οι τεύξει μητιόεντα δόλον,
μύθοις εξαπαφούσα, λόγος δέ οι έσσεται ούτος:
”Γαυλός μοι χρύσεος φρείατος εκ μυχάτου
νύν όγ' ανελκόμενος διά μέν καλόν ήρικεν ούσον,
αύτως δ' ες Νύμφας ώχετ' εφυδριάδας:
πρός σέ θεών, αλλ' εί μοι, επεί καί πάσιν ακούω
ρηϊδίην οίμον τούδ' έμεναι στομίου,
ιθύσας ανέλοιο, τότ' άν μέγα φίλτατος είης.”
'~Ωδε μέν η Φοβίου Νειλεΐδαο δάμαρ
φθέγξεθ': ο δ' ου φρασθείς από μέν Λελεγήιον είμα
μητρός εής έργον θήσεται 'Ελλαμενής:
αυτός δέ σπεύδων κοίλον καταβήσεται άγκος
φρείατος: η δ' επί οι λιρά νοεύσα γυνή
αμφοτέραις χείρεσσι μυλακρίδα λάαν ενήσει.
Καί τόθ' ο μέν ξείνων πολλόν αποτμότατος
ηρίον ογκώσει τό μεμορμένον: η δ' υπό δειρήν
αψαμένη σύν τώ βήσεται εις 'Αΐδην.