Ορφικός ύμνος Αμφιετους (θυμίαμα πάντα πλην λιβάνου)

Αρχαίο Κείμενο
Ἀμφιετῆ καλέω Βάκχον, χθόνιον Διόνυσον, ἐγρόμενον κούραις ἅμα νύμφαις εὐπλοκάμοισ<ιν>, ὃς παρὰ Περσεφόνης ἱεροῖσι δόμοισιν ἰαύων κοιμίζει τριετῆρα χρόνον, Βακχήιον ἁγνόν. αὐτὸς δ᾽ ἡνίκα τὸν τριετῆ πάλι κῶμον ἐγείρηι, εἰς ὕμνον τρέπεται σὺν ἐυζώνοισι τιθήναις εὐνάζων κινῶν τε χρόνους ἐνὶ κυκλάσιν ὥραις. ἀλλά, μάκαρ, χλοόκαρπε, κερασφόρε, κάρπιμε Βάκχε, βαῖν᾽ ἐπὶ πάνθειον τελετὴν γανόωντι προσώπωι εὐιέροις καρποῖσι τελεσσιγόνοισι βρυάζων.

Μετάφραση
Τον Βάκχον προσκαλώ τον ετήσιον (τον μονοετή), τον γήινον Διόνυσον που αγρυπνεί μαζί με τις παρθένες νύμφες, πού έχουν ωραίους πλοκάμους (μαλλιά) πού διανυκτερεύει πλησίον στα ιερά δώματα της Περσεφόνης και αποκοιμίζει τον τριετή αγνόν Βακχικόν χρόνον. Ο ίδιος πάλιν όταν σηκώνη την τριετή (πού γίνεται κάθε τρία έτη) εορταστικήν πανήγυριν στρέφεται σε ύμνους μαζί με τις καλλίζωνες συντρόφισσες του, πού διασκεδάζει και κάνει χορούς σε ώρες κυκλικές (πού επανέρχονται τακτικά). Αλλά ώ μακάριε, πού παράγεις χλωρούς καρπούς και φέρεις (φορείς) κέρατα, ώ καρποφόρε Βάκχε, έλα εις την κοινήν όλων των θεών τελετήν με αστραφτερό πρόσωπο υπερηφανευόμενος για τους ιερούς καρπούς, πού είναι τελείως ωριμασμένοι.