Ο πίθος των Δαναΐδων

Σε κάποιον μακρινό καιρό, ήταν δυο αδέλφια, ο Δαναός και ο Αίγυπτος έγγονοι του ποταμού Νείλου, τα οποία όμως αλληλομισούνταν θανάσιμα. Ο πρώτος είχε κάνει πενήντα κόρες, τις αποκαλούμενες Δαναίδες και ο δεύτερος πενήντα γιους. Ο Δαναός φοβούμενος τον αδελφό του αποφάσισε να εκπατρισθεί κι έτσι πήγε στο Άργος, όπου με τη βοήθεια των θεών του Ολύμπου, ο βασιλιάς Γελάνωρ του παραχώρησε το θρόνο του. Σε λίγο καιρό όμως έφτασαν στην Αργολίδα και οι πενήντα γιοι του Αίγυπτου, που ζήτησαν να παντρευτούν τις πενήντα κόρες του Δαναού και ας ήταν ξαδέλφες τους!

Ο Δαναός μετά από πολλή σκέψη δέχτηκε την πρόταση, αλλά έδωσε εντολή στις κόρες του να δολοφονήσουν τους άντρες τους την πρώτη νύχτα του γάμου, με ένα εγχειρίδιο που  μοίρασε στην κάθε μία. Όλοι οι γιοι του Αίγυπτου έχασαν τη ζωή τους πάνω στο νυφικό κρεβάτι, εκτός από έναν, τον Λυγκέα, που λυπήθηκε να τον σκοτώσει η γυναίκα του Υπερμνήστρα, την οποία όμως ο πατέρας της τη φυλάκισε για την ανυπακοή της.

Για να βρει τώρα γαμπρούς για τις 49 κόρες του που χήρεψαν τόσο γρήγορα, ο Δαναός θέσπισε αγώνες δρόμου, όπου κάθε φορά ο νικητής θα  έπαιρνε για έπαθλο μία από τις κόρες του. Με τους γάμους αυτούς παντρεύτηκαν όλες οι Δαναίδες, που γίνανε μητέρες μια νέας φυλής, των Δαναών, διαδόχων των Πελασγών.

Για το τρομερό έγκλημά τους όμως, οι Δαναίδες τιμωρήθηκαν σκληρά μετά το θάνατό τους. Όταν πήγαν στον Άδη καταδικάστηκαν να ρίχνουν αδιάκοπα νερό μέσα σε ένα δοχείο χωρίς πυθμένα. Από τότε έμεινε γνωστή η έκφραση, «ο πίθος των Δαναίδων» που χρησιμοποιούμε π.χ. στην περίπτωση ενός δημόσιου έργου, που κάθε χρόνο απορροφάει μεγάλες πιστώσεις, αλλά ποτέ δεν τελειώνει.