Ήταν γιος του βασιλιά των Τρώων Αγήνορα και της Τηλέφασσας.
Αδέλφια είχε το Φοίνικα, τον Κίλικα και την Ευρώπη.
Όταν ο Δίας έκλεψε την Ευρώπη, ο Κάδμος άρχισε να ψάχνει για
την αδελφή του.
Μαζί με την μητέρα του Τηλέφασσα πρώτα πήγε στην Ρόδο και
έκτισε το ιερό του Ποσειδώνα επειδή τον έσωσε από κάποια τρικυμία. Εκεί άφησε
και κάποιους Φοίνικες ως φύλακες του ιερού και αφού έκανε αφιερώματα και στην
Λινδία Αθηνά έφυγε. Μετά ήρθε στο νησί Καλλίστη ( Θάσο) όπου άφησε και αποικία
και έκανε άρχοντα αυτής τον Μεμβλίαρο. Αφού λοιπόν συνέχισε την αναζήτηση της
αδερφής του χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα ήρθε στην Θράκη όπου μάλιστα ήταν
και ο τόπος που πέθανε η μητέρα του Τηλέφασσα. Μάλιστα λέγεται πως είναι αυτός
που ανακάλυψε και τα χρυσορυχεία του Παγγαίου όρους.
Μην ξέροντας τι πρέπει να κάνει στην συνέχεια πήγε στο
Μαντείο των Δελφών να πάρει χρησμό περί του μέλλοντός του. Η Πυθία του είπε πως
δεν πρέπει πια να συνεχίζει το ψάξιμο της Ευρώπης γιατί θα είναι άκαρπο. Αυτό
που έπρεπε να κάνει ήταν να ακολουθήσει την πρώτη αγελάδα που θα εύρισκε
μπροστά του και εκεί που θα σταματούσε εκείνη να ξεκουραστεί, εκεί θα έχτιζε
και την πόλη στην οποία έπρεπε να μείνει. Πραγματικά ο Κάδμος περνώντας από την
Φωκίδα είδε μια αγελάδα που είχε αποκοπεί από το κοπάδι του Πελάγοντα και
αρχίζει να την ακολουθεί. Περνώντας αυτή στην Βοιωτική γη κουρασμένη σταματά
και κάθεται κατά γης. Εκεί λοιπόν ο Κάδμος αποφασίζει όπως ο χρησμός του
υπέδειξε και χτίζει την ακρόπολη Καδμεία εξ’ αυτού ονομαζόμενη έτσι.
Η πόλη που άρχιζε να
χτίζεται όμως είχε έλλειψη νερού και για αυτό οι σύντροφοι του βγήκαν προς
αναζήτηση κάποιας πηγής. Μετά από μια σύντομη περιπλάνηση βρήκαν κάποια πηγή,
βρίσκοντας όμως φριχτό τέλος από έναν δράκο που την φυλούσε κι ήταν γιος του
θεού Άρη. Όταν ο Κάδμος ανακάλυψε τον δράκο πάλεψε μαζί του για πολλή ώρα και
με την αόρατη βοήθεια της Αθηνάς κατάφερε και τον σκότωσε μετά από μια γενναία
μάχη.
Όταν η μάχη τελείωσε η θεά εμφανίστηκε μπροστά του και τον
συμβούλευσε να βγάλει τα δόντια του νεκρού δράκου και να τα φυτέψει στη γη.
Πράγματι ο Κάδμος ακολούθησε την συμβουλή της θεάς κι έκπληκτος είδε να
ξεφυτρώνουν από την γη αρκετοί άνδρες, αρματωμένοι με πανοπλίες και σπαθιά κι
άρχισαν να πολεμούν μπροστά του. Όταν έμειναν οι δυνατότεροι του ορκίστηκαν
πίστη κι αφοσίωση και τον βοήθησαν να τελειώσει το χτίσιμο της Θήβας και
παρέμειναν πράγματι δίπλα του όποτε τους χρειάστηκε.
Ο Κάδμος παντρεύτηκε την Αρμονία, κόρη της θεάς Αφροδίτης,
κι έζησε μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του ως τα βαθιά του γεράματα. Ο
μοναδικός γιος του μάλιστα, ο Ιλλυριός, έγινε αργότερα γενάρχης των Ιλλυριών
που έζησαν στην σημερινή περιοχή της βορείου Ηπείρου.
Ας δούμε εδώ ένα σημαντικό ιστορικό κείμενο, το Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae (αναφέρεται και ως CSHB ή Bonn Corpus). Είναι μία σειρά κειμένων προερχόμενων από πρωταρχικές πηγές (από Βυζαντινούς και όχι μόνο συγγραφείς), και αφορά την ιστορία του Βυζαντίου από το 330 μέχρι το 1453 μ.Χ. Το Corpus αυτό αποτελείται από 50 τόμους. Εκδόθηκε στη Βόννη το 1828 με 1897 μ.Χ. Κάθε τόμος περιέχει από ένα ιστορικό κείμενο γραμμένο στα ελληνικά, ακολουθούμενο από μία λατινική μετάφραση. Μεταφράστηκε στα λατινικά από τον Καρδινάλιο Angelo Mai (7 Μαρτίου 1782 - 8 Σεπτεμβρίου 1854).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έργο αυτό το επιμελήθηκε ο ιστορικός Barthold Georg Niebuhr (27 Αυγούστου 1776 - 2 Ιανουαρίου 1831). Το έργο ήταν μία επέκταση/αναθεώρηση του Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae (από μερικούς ονομαζόταν ως Byzantine du Louvre), που εκδόθηκε στο Παρίσι ανάμεσα στο 1648 και 1711 υπό την επιμέλεια του Ιησουίτη λόγιου Philippe Labbe. Αρχικά η επιμέλεια του έργου έγινε στο Πανεπιστήμιο της Βόννης αλλά μετά τον θάνατο του Niebuhr το 1831, η επιμέλεια πέρασε στον συνεργάτη του Immanuel Bekker στην Πρωσσική Ακαδημία Επιστημών στο Βερολίνο.
Ορισμένα κείμενα του συνολικού έργου αναθεωρήθηκαν ύστερα από απόφαση του 13ου Διεθνούς Συμποσίου Βυζαντινών Σπουδών (International Congress of Byzantine Studies) στην Οξφόρδη το 1966 από τον Διεθνή Σύνδεσμο Βυζαντινών Σπουδών (International Association of Byzantine Studies).
Στον 21ο τόμο (εκδόθηκε στη Βόννη το 1840 υπό την επιμέλεια του Immanuel Bekker) βρίσκονται κείμενα του Εφραίμ του χρονογράφου (τέλη 13ου - πρώτο μισό 14ου αιώνα). Αναφερόμενος ο Εφραίμ στην Ιλλυρία στον στίχο 7674 χαρακτηρίζει τους κατοίκους της Ιλλυρίας ως Αλβανούς: «Ιλλυρίδα γην, Αλβανούς οριτρόφους».
Οι στίχοι 7671-7674 στα ελληνικά είναι:
……χρατεΐ Θεσσαλίας τε συν Αχαΐα
Μακεδονίας χαι μέρους τίνος θράχης
αίρει Λαλματίαν τι συν Έπιδάμνω
Ιλλυρίδα γην, Αλβανούς οριτρόφονς
και στα λατινικά:
……THESSALIAM OCCUPAVIT CUM ACHAIA,
ET MACEDONIAM CUM THRACIAE PARTICULA ;
DALMATIAM ACQUISIVIT CUM EPIDAURO,
ILLYRI TRACTOS MONTICOLAS ALBANOS
Σε νεότερη ελληνική μετάφραση το κείμενο είναι:
……κατέκτησε τη Θεσσαλία και την Αχαΐα
τη Μακεδονία και μέρος της Θράκης,
προσάρτησε τη Δαλματία με την Επίδαμνο
ιλλυρική γη των ορεινών Αλβανών
Στον στίχο 9149 χαρακτηρίζει την Αχρίδα ως τόπο των Αλβανών: «δε’ Αχρίδος πέφθακεν Αλβάνου τόπον».
Ο Μιχαήλ Κριτοβούλος (1410-1470), γνωστός και ως Κριτόβουλος ο Ιμβριώτης, ήταν ιστορικός, λόγιος και αξιωματούχος κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο. Στο τρίτο του βιβλίο «Ιστορία του Μωάμεθ του Πορθητή», όταν αναφέρεται στις οθωμανικές εκστρατείες στην Πελοπόννησο και την Ιλλυρία/Αλβανία, χαρακτηρίζει την αλβανική αντίσταση εναντίον των Οθωμανών ως ιλλυρική αντίσταση και αναφέρεται στους Αλβανούς ως Ιλλυριούς… Περιγράφοντας την καταστροφή που επέφεραν στην περιοχή τα οθωμανικά στρατεύματα λέει: «…και οι Ιλλυριοί πήραν τα παιδιά τους, τις συζύγους τους, τα ζώα τους και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να μεταφερθεί, στα ψηλά και μη προσβάσιμα ορεινά καταφύγια» και σε άλλο σημείο λέει: «…τότε, με μία ισχυρή φωνή, το ελαφρά οπλισμένο πεζικό, το βαριά οπλισμένο πεζικό και οι τουφεκιοφόροι επέδραμαν εναντίον των Ιλλυριών και κάνοντας τους να προσπαθούν να ξεφύγουν, τους κυνήγησαν με όλη τους τη δύναμη και τους ξεπέρασαν και τους σκότωσαν. Και κάποιους τους έπιασαν ζωντανούς. Αλλά κάποιοι από αυτούς, πιεζόμενοι από το βαριά οπλισμένο πεζικό, έριξαν τους εαυτούς τους από τα βάραθρα και τους γκρεμούς και σκοτώθηκαν…Ένας μεγάλος αριθμός Ιλλυριών έχασαν τη ζωή τους, άλλοι στη μάχη και άλλοι εκτελέστηκαν…»
ΔιαγραφήΟ Λαόνικος Χαλκοκονδύλης (Αθήνα 1430-Ιταλία 1490), βυζαντινός Έλληνας ιστορικός και μέλος της ομώνυμης αρχοντικής οικογένειας της Αθήνας, η οποία ανέδειξε αρκετούς λογίους κατά τον 15ο αιώνα, γράφει: «Ουδόλως φρονώ ότι οί Αλβανοί ύπάρχουσιν Ίλλυρικόν γένος ώς τίνες λέγουσιν …», δηλαδή «καθόλου δεν συμφωνώ ότι οι Αλβανοί είναι ιλλυρικός λαός όπως λένε κάποιοι…» (Αποδείξεις Ιστοριών, βιβλίο Α, Λαόνικος Χαλκοκονδύλης)
Οι Έλληνες και οι Σέρβοι εθνικιστές, χρησιμοποιούν το παραπάνω απόσπασμα από την ιστορία του Χαλκοκονδύλη, ώστε να το παρουσιάσουν ως απόδειξη για την μη ιλλυρική καταγωγή των Αλβανών. Εδώ ο Χαλκοκονδύλης λοιπόν κατά πολλούς αρνείται στους Αλβανούς την ιλλυρική τους καταγωγή. Ωστόσο, κατά τον Χαλκοκονδύλη οι Αλβανοί είτε είναι άποικοι από την Ιαπυγία της Ιταλίας, είτε ιθαγενές στοιχείο από την περιοχή της Επιδάμνου (σημερινό Δυρράχιο): «…είτε μεν από την Ιαπυγία, όπως κάποιοι λένε, πέρασαν στην Επίδαμνο…είτε είναι από την περιοχή της Επιδάμνου, όπου ως όμοροι των Ιλλυριών, κατείχαν τη γύρω περιοχή» όπως χαρακτηριστικά λέει.
Όποιος έχει μελετήσει τα γραπτά του Χαλκοκονδύλη, θα πρέπει να ξέρει ότι ο Χαλκοκονδύλης χρησιμοποιεί παλαιά ονόματα για να χαρακτηρίσει τους διάφορους λαούς. Για παράδειγμα τους Σέρβους τους ονομάζει ‘Τριβαλλούς’, τους Βούλγαρους τους ονομάζει ‘Μυσούς’, τους Τούρκους τους θεωρεί ‘Σκύθες’ κ.α. Ο Χαλκοκονδύλης βλέπει μια ευρύτερη ιλλυρική ομογλωσσία που έχει διασπαρθεί σε όλη την Ευρώπη και εκτείνεται από τον Ταΰγετο μέχρι την ψυχρή Ρωσία. Αντιλαμβανόμαστε εδώ πως λέγοντας ο Χαλκοκονδύλης ‘Ιλλυριούς’, εννοεί τους Σλάβους. Αυτό φαίνεται και από την αναφορά του στον Ταΰγετο, όπου είχαν εγκατασταθεί οι σλαβικές φυλές των Μηλιγγών και των Εζεριτών.
Όταν ο Χαλκοκονδύλης αναφέρεται στους Σέρβους (τους οποίους ονομάζει ‘Τριβαλλούς’), τους περιγράφει σαν γένος «Ἱλλυρικόν». Γίνεται κατανοητό ότι εφόσον με τον όρο ‘Ιλλυριούς’ ο Χαλκοκονδύλης εννοεί τους Σλάβους, άρα λοιπόν όταν αρνείται την ιλλυρικότητα των Αλβανών, εννοεί ότι οι Αλβανοί δεν είναι Σλάβοι. Τους θεωρεί είτε αυτόχθονες της βαλκανικής χερσονήσου (και συγκεκριμένα της περιοχής γύρω από το σημερινό Δυρράχιο) είτε αποίκους από την Ιαπυγία της νότιας Ιταλίας.
Ας δούμε κάτι. Οι Ιάπυγες, οι Μεσάπιοι και άλλα φύλα που κατοικούσαν στην περιοχή, έχουν άμεση σχέση με τους Ιλλυριούς αφού από την Ιλλυρία πέρασαν στην Ιταλία περίπου τον 11ο αιώνα π.Χ. Γιατί όμως ο Χαλκοκονδύλης αναφέρει ότι ενδέχεται οι σημερινοί Αλβανοί να προέρχονται από τη νότια Ιταλία; Προφανώς μπερδεύεται εδώ και θα εξηγήσω τι εννοώ. Ο βυζαντινός ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης στην «Ιστορία» του αναφέρεται στους Αλβανούς και σε μία σε εξέγερση εναντίον της Κωνσταντινούπολης το 1043 μ.Χ. Εάν εξετάσουμε προσεκτικά το κείμενο, ο Ατταλειάτης αναφέρεται στους Νορμανδούς οι οποίοι προέρχονταν από την «πέραν των Άλπεων Γαλατία» (όπως λέει και ο Κεδρηνός ο οποίος τους ονομάζει «Φράγγους») και έφτασαν μέχρι τη νότια Ιταλία, όπου ίδρυσαν το Βασίλειο των δύο Σικελιών. Επιτέθηκαν στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, καταλαμβάνοντας την Κέρκυρα, την Αλβανία, την Ήπειρο κι έφτασαν ως τη Θεσσαλονίκη, χωρίς να καταφέρουν τίποτα περισσότερο. Μάλιστα η Άννα η Κομνηνή στο βιβλίο της ‘Αλεξιάδα’ περιγράφει τις ταραχές που προκάλεσαν οι Νορμανδοί στρατιώτες στην περιοχή του Αρβάνου (Ιλλυρίας) κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πατέρα της, Αυτοκράτορα Αλέξιου Α' Κομνηνού (1081-1118).
ΔιαγραφήΓιατί όμως ο Ατταλειάτης αναφέρει αυτούς τους Νορμανδούς ως ‘Αλβανούς’; Στη μεσαιωνική λατινική γλώσσα της εποχής του, η λέξη ‘albani’ σήμαινε ‘εισβολείς’, ‘επήλυδες’. Στο λεξικό της μεσαιωνικής λατινικής του J.F.Niermeyer η λέξη ‘albanus’ μεταφράζεται στα γαλλικά ως ‘etranger’ και στα αγγλικά ως ‘alien’. Η λέξη αυτή συνδέεται με τη φράγγικη λέξη ‘aliban’ (από το λατινικό alibi) η οποία πέρασε στα λατινικά του Μεσαίωνα ως ‘alibanus’, ‘albanus’, ‘aubanus’ κ.τλ. Ακόμα και σήμερα για παράδειγμα στα γαλλικά υπάρχει η λέξη ‘aubaine’ (συνόνυμη της μεσαιωνικής λατινικής albanagium) που μεταφράζεται στα ελληνικά ως ‘ευκαιρία’, ‘κοψοχρονιά’, ‘κελεπούρι’, ‘λαχείο’, ‘ευλογία’, ‘μάννα’ κ.α. Με λίγα λόγια το γαλλικό aubaine σημαίνει κάτι που ήρθε, κάτι που δόθηκε, κάτι αρχικά ξένο κ.τλ.
Οι Νορμανδοί λοιπόν εμφανίστηκαν στη νότια Ιταλία το 1017 μ.Χ. και την περίοδο 1038-1043 στην οποία αναφέρεται ο Ατταλειάτης, θεωρούνταν albani (στα γαλλικά aubain) δηλαδή επήλυδες και ξένοι σε σχέση με τους ντόπιους Ιταλούς. Για τον λόγο αυτόν, οι πληθυσμοί αυτοί αποκαλούνταν ως ‘Αλβανοί’. Η ονομασία ‘Νορμανδοί’ επικράτησε πολύ αργότερα.
«Θεωρήθηκε ότι αυτοί οι Αλβανοί του 1042 ήταν Νορμανδοί από τη Σικελία, αποκαλούμενοι έτσι από ένα αρχαϊκό όνομα (οι Αλβανοί ήταν μια ανεξάρτητη φυλή από τη νότια Ιταλία). Η αυτή περίπτωση είναι αδιαμφισβήτητη. Προέρχεται από τον ίδιο τον Ατταλιάτη, που έγραψε ότι οι Αλβανοί (Αρβανίτες) σχετίζονταν με την εξέγερση του 1078…» (Alexandru Madgearu, "The wars of the Balkan Peninsula: their medieval origins", Lanham: Scarecrow Press, 2008, p. 25;)
Βυζαντινοί ιστορικοί αποκαλούν αυτούς τους νορμανδικούς πληθυσμούς με διάφορα ονόματα. Ο Ατταλειάτης τους αποκαλεί ‘Αλβανούς’. Ο Σκυλίτζης-Κεδρηνός και ο Βρυέννιος τους αποκαλούν ‘Φράγγους’. Ως ‘Νορμάνους’ τους αποκαλεί όπως είδαμε αργότερα η Άννα η Κομνηνή στην Αλεξιάδα. Αργότερα Νορμανδοί στρατιώτες από τη νότια Ιταλία οι οποίοι επιτέθηκαν εναντίον της βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τελικά προσεχώρησαν στις αυτοκρατορικές στρατιωτικές δυνάμεις, ονομάστηκαν ‘Μανιακάτοι’ από το όνομα του βυζαντινού πρώην αρχηγού τους Γεωργίου Μανιάκη, ο οποίος είχε στασιάσει κατά της Αυτοκρατορίας και σκοτώθηκε κοντά στην Θεσσαλονίκη. (Διονύσιος Ζακυθηνός, Βυζαντινή Ιστορια 324-1071, σελ. 399)
Αξίζει να αναφέρουμε κάτι ακόμα από την ‘Ιστορία’ του Μιχαήλ Ατταλειάτη. Ο Ατταλειάτης λοιπόν αναφέρει ότι ο δούκας του Δυρραχίου Νικηφόρος ο Βασιλάκης στα 1078-1079 στασίασε εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ετοίμασε στρατό για να βαδίσει εναντίον της. Ο στρατός του αυτός αποτελούνταν από Ρωμαίους, Αρβανίτες, Βούλγαρους κ.α. Εδώ ο Ατταλειάτης αναφέρεται σε Αρβανίτες και όχι σε Αλβανούς. Οι Έλληνες εθνικιστές χρησιμοποιούν αυτή την αναφορά του Ατταλειάτη για να διαχωρίσουν τους Αρβανίτες από τους Αλβανούς και λένε για παράδειγμα ότι «σε άλλο σημείο ο Ατταλειάτης αναφέρεται σε Αλβανούς και σε άλλο σημείο σε Αρβανίτες…άρα άλλο οι Αλβανοί και άλλο οι Αρβανίτες» όμως όπως δείξαμε, ο Ατταλειάτης με την ονομασία ‘Αλβανούς’ αναφέρεται στους Νορμανδούς της νότιας Ιταλίας που ήταν αλβανοί (ξένοι) στον τόπο εκείνον και όχι στους Αλβανούς της σημερινής Αλβανίας.
ΔιαγραφήΑς δούμε το συμπέρασμα από το απόσπασμα του Χαλκοκονδύλη. Αποδείξαμε ότι λέγοντας ο Χαλκοκονδύλης ‘Ιλλυριούς’ εννοούσε τους Σλάβους και ότι αρνήθηκε ότι οι Αλβανοί είχαν σλαβική καταγωγή. Επειδή υπάρχει μία σύγχιση στις ιστορικές πηγές, γι’ αυτό προφανώς μπερδεύτηκε και ο Χαλκοκονδύλης. Παλαιότερα υπήρχε κοντά στη Ρώμη περιοχή με την ονομασία ‘Alba Longa’ και βουνό με το όνομα ‘mons Albanus’. Οι κάτοικοι της Άλμπα Λόγγα ονομάζονταν Αλβανοί. Χώρα με το όνομα ‘Αλβανία’ υπήρχε και στον Καύκασο. ‘Αλβανία’ ονομαζόταν και η Σκοτία παλαιότερα. Albany υπάρχει στις Η.Π.Α και στην Αυστραλία. Πρόκειται ασφαλώς για συνωνυμίες. Χρειάζεται επομένως μία προσεκτική μελέτη των πηγών, ώστε να μην πέφτουμε σε σφάλματα και να καταλάβουμε το τι πραγματικά εννοεί και θέλει να πει ο κάθε συγγραφέας.
Ας δούμε κάτι ακόμα για τον Χαλκοκονδύλη. Τι είπε ο Χαλκοκονδύλης; «Καθόλου δεν συμφωνώ ότι οι Αλβανοί είναι ιλλυρικός λαός όπως λένε κάποιοι», εννοώντας όπως εξήγησα ότι δεν θα έπρεπε να θεωρηθούν οι Αλβανοί ως σλαβικό έθνος, αφού τους Σλάβους στην ουσία τους ονόμαζε Ιλλυριούς και όχι τους Αλβανούς. Τι είπε σε άλλο σημείο όμως; «Θα έπρεπε να θεωρήσουμε τους Αλβανούς ως ανήκοντες στους Μακεδόνες, παρά σε οποιοδήποτε άλλο από τα έθνη της οικουμένης.» (Αποδείξεις Ιστοριών, Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, Βιβλίο Β)
Είναι γνωστό ότι στη δυτική Μακεδονία αρχικά κατοικούσαν Ιλλυριοί, Βοτιαίοι και διάφορα άλλα ηπειρωτικά φύλα (ενώ στα ανατολικά Θράκες, Φρύγες και άλλοι). Θεωρούσε λοιπόν ο Χαλκοκονδύλης τους Αλβανούς ως απογόνους εκείνων των φυλών που κατοικούσαν παλαιότερα τις δυτικές περιοχές της Μακεδονίας, δηλαδή των Ιλλυριών!!!
Αξίζει εδώ να πω ότι Έλληνες και Αλβανοί είναι οι παλαιότεροι κάτοικοι της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Σέρβοι - και γενικότερα οι Σλάβοι - είναι επήλυδες. Οι Σέρβοι σχετίζονται με ένα σλαβικό/αλανικό φύλο από την περιοχή στα βόρεια του Καύκασου, τους Σέρβους, που ένας κλάδος τους έφτασαν στα Βαλκάνια και ένας κλάδος τους στην κεντρική Ευρώπη, οι Σλάβοι των Σκοπίων είναι απόγονοι των Δρογουβιτών/Δρουγουβιτών (Ντρεγόβιτσι) που ήρθαν στην περιοχή από τις περιοχές της Λευκορωσίας, κ.α.
ΔιαγραφήΟ Κροάτης ιστορικός και πολιτικός Milan von Šufflay (1879-1931), όπως και ο Σέρβος εθνολόγος Jovan Erdeljanović - θεωρούσε τους Αλβανούς ως γηγενής στην Αλβανία και απόγονους των Ιλλυριών, ενώ ο γνωστός Τσέχος σλαβολόγος Konstantin Jireček που προαναφέραμε, αν και μεροληπτούσε υπέρ των Σλάβων, θεωρούσε τους Αλβανούς ως απόγονους των Ιλλυριών μεν, αλλά θεωρούσε ότι είχαν έρθει από βορειότερα, από τις ιλλυρικές φυλές που κατοικούσαν στην Δαλματία. Ανάμεσα στα γραπτά του Šufflay τα σχετικά με τους Αλβανούς, είναι τα “Povijest severnih Arbanasa” (Η ιστορία των βόρειων Αλβανών), που εκδόθηκε στο Βελιγράδι το 1924, το “Städte und Burgen Albaniens hauptsächlich während des Mittelalters” (Οι Πόλεις και τα Φρούρια της Αλβανίας, Πρωταρχικά κατά τη διάρκεια των Μεσαιωνικών Χρόνων), που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1924, και το “Srbi i Arbanasi: njihova simbioza u srednjem vjeku” (Σέρβοι και Αλβανοί: Η συμβίωση τους κατά τα Μεσαιωνικά Χρόνια), που εκδόθηκε στο Βελιγράδι το 1925, καθώς και μία μεγάλη σειρά άρθρων. Μαζί με τους Ludwig von Thallóczy και Konstantin Jireček, εξέδοσε τη σημαντική δίτομη συλλογή αλβανικών ιστορικών κειμένων με τίτλο ‘Acta et diplomata res Albaniae mediae aetatis illustrantia’ (Πράξεις και Διπλωματικές Υποθέσεις που εξιστορούν τα μεσαιωνικά χρόνια στην Αλβανία), που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1913 και το 1918 ο δεύτερος τόμος, καλύπτοντας τα χρόνια από το 344 έως το 1406 μ.Χ.
Ας δούμε τώρα ένα μικρό κομμάτι ενός άρθρου που έγραψε ο Šufflay σε μία Βιεννέζικη εφημερίδα τον Νοέμβριο του 1912, όταν οι σερβικές στρατιωτικές δυνάμεις είχαν κατακτήσει το Κόσοβο και ένα μεγάλο μέρος της σημερινής Αλβανίας:
«Οι Σέρβοι πολιτικοί θα ήταν καλύτερο να μην αναφέρουν ιστορικές απαιτήσεις στο κυριότερο αλβανικό λιμάνι, αυτό του Δυρραχίου (Durrës), που προτίθενται να το κατακτήσουν… Σε ιστορικά γραπτά, η ‘Αλβανία’ έγινε τότε ένας συμβατικός όρος, αναφερόμενη στην ορθογώνια ορεινή περιοχή ανάμεσα στο Τίβαρ, Πρίζρεν, Οχρίδα και Βαλόνα (Αυλώνα). Αυτή είναι η περιοχή στην οποία οι αυτόχθονες λαοί (Ιλλυριοί, Θράκες) βρέθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά υπό την εξουσία νέων (κρατικών) σχηματισμών από Έλληνες, Ρωμαίους και Σλάβους, όπως ο κισσός εξαπλώνεται πάνω στα γρανιτένια μνημεία ενός πρώην μεγάλου έθνους, οι Ιλλυριοί. Η λέξη ‘Αλβανία’ έχει χρησιμοποιηθεί ώστε να περιγράψει το μέσο αυτής της ορθογώνιας περιοχής από τα παλιά ιλλυρικά χρόνια…Αυτή η περιοχή ήταν πάντα μία παραμεθόρια περιοχή στην ουσία, ένα όριο ανάμεσα σε γλώσσες, θρησκείες και πολιτικές δυνάμεις. Ήταν ένα προϊόν ανατολής και δύσης, μία συγχώνευση των λιμανιών των Λατίνων και των Ελλήνων, ή ένα αμάγαλμα του Ρωμαϊκού και του Βυζαντινού κόσμου, που ήταν σε ευθεία επαφή με τους βάρβαρους - οι αυτόχθονες Αλβανοί και οι κατακτητές Σλάβοι…» (Das mittelalterliche Albanien, Neue Freie Presse, Vienna, 28 November 1912, p. 26 & reprinted in Illyrisch-Albanische Forschungen, edited by Ludwig von Thallóczy, Volume 1 (München & Leipzig: Düncker & Humblot, 1916), p. 282-287)
Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)
ΔιαγραφήΣτον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)
Οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στα δυτικά Βαλκάνια, και είναι απόγονοι των Ιλλυριών, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε τις κατά καιρούς διάφορες επιμιξίες τους με Δάκες (Δάκες, Γέτες, Μοισούς), Βρύγες (Φρύγες, Παίονες, Τριβαλλούς), Θράκες (Βέσσους κ.α.), Κέλτες (Σκορδίσκους), Γότθους, Ρωμαίους (Λατίνους) κ.α., ο βασικός όμως κορμός/πυρήνας των προγόνων των Αλβανών ήταν αναμιφισβήτητα οι Ιλλυριοί.
«Αλβανία. Πολλές φυλές έχουν εμφανιστεί και έχουν έρθει στην Ευρώπη. Αρκετές φορές ορδές από την ανατολή την έχουν σαρώσει σε διάφορες στιγμές και εξαφανίστηκαν στο διάβα της ιστορίας. Αλλά από τους λίγους αυθεντικούς κατοίκους της Ευρώπης, τους πραγματικούς Ευρωπαίους, ακόμα παραμένουν οι Αλβανοί, οι οποίοι κατοικούν σε ένα ορεινό τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Αλβανοί είναι οι απευθείας απόγονοι των Ιλλυριών οι οποίοι ζούσαν στα νότια της Ευρώπης από την απαρχή της ιστορίας.» (The Resurrected Nations: Short Histories of the Peoples Freed by The Great War and Statements of Their National Claims, By Isaac Don Levine States, Small –1919, page 66)
«…η άποψη της πλειοψηφίας των επιστημόνων είναι ότι οι Αλβανοί - και η αλβανική γλώσσα – είναι οι πλησιέστεροι σήμερα απόγονοι των Ιλλυριών, των Πελασγών…Αυτό μας κάνει περισσότερο σαφές το γιατί αυτός ο αρχαίος λαός έχει προσκολληθεί τόσο επίμονα στην αρχαία του γλώσσα και κουλτούρα…παρόλο που η γη τους κατακτήθηκε επανηλειμμένα από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους και τους Σλάβους και τους Τούρκους και παρόλο που επανηλειμμένα χρησιμοποίησαν αυτές τις επιβεβλημένες από τις καταστάσεις γλώσσες, οι άνθρωποι που είναι γνωστοί ως Αλβανοί, έχουν επίμονα και θριαμβευτικά διατηρήσει τη μητρική τους γλώσσα, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, και την αρχαία ιλλυρική και πελασγική τους ταυτότητα.» (The Albanians, an Ethnic History from Prehistoric Times to the Present – Edwin E. JACQUES, McFarland 2010)
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στο Εγχειρίδιον της Γενικής Ιστορίας του, στο οποίο λέει: «Τα Ιλλυρικά έθνη, προϊόντος του χρόνου, εν μέρει μεν ηφανίσθησαν μετά εθνών ετέρας καταγωγής, Μόνοι δε οι Αλβανοί θεωρούνται υπό των πλείστων νεωτέρων ερευνητών γνήσιον της φυλής εκείνης λείψανον, ως εκ της παραθέσεως της γλώσσης αυτών μετά των περισωθεισών από της αρχαίας Ιλλυρικής λέξεων.» (τομ. Α, σελ. 96)
«Ο εθνικά αλβανικός πληθυσμός έλκει τις ρίζες του στις προελληνικές ιλλυρικές φυλές, των οποίων το παρόν έχει καταγραφεί στα Βαλκάνια τουλάχιστον από τη 2η χιλιετία π.Χ.» (Eastern Europe: an introduction to the people, lands, and culture, Richard C.Frucht, 2005, page 698)
αυτη η προπαγανδα ειναι βαρετη ...Ωραια αρχαιοι αλβανοι με την μεγαλη σας ιστορια που λετε 4000 χρονια πελασγοι ιλλυριοι κλπ εναν φιλοσοφο δεν ειχατε ουτε μαθηματικο ουτε εναν ναο...αντιθετως οι ελληνες εκαναν τα κερατα τους στον ιδιο χωρο...πως εγινε αυτο σπουδαιοι αρχαιοι ιλλυριοι????
ΑπάντησηΔιαγραφήΟί σημερινοί Αλβανοί, η Αλβανία, καί πράσειν Άλογα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Άλφα στην αλφαβήτα μας δεν είναι για φιγούρα...Αντιπροσωπεύει το Πρώτον την "Α" ή αλιώς Πρωτογενές ενέργεια δηλαδή, Πυρηνική-Ηλικακή ενέργεια. Aντιπροσωπεύει σύν τοίς άλλοις, τίς ακτίνες του φωτός, και το υγρό στοιχιο στη γη, Στην Ελλάδα έχουμαι τον Α ποταμό, τον ονομάζουμαι ΑΛΦΕΙΟ...επίσης όλοι έχουμε πράγματα με μεγαλύτερη τημή από άλλα, "τιμή Άλφα" που ονομάζουμε Τιμαλφή. Ο Καύκασος όπου ο ΖΕΥΣ έδεσε τον ΠΡΟΜΗΘΕΑ στα βράχια, είναι και αυτός το Α κορυφαίο όρος στη γή, “Καύκα-“σος” αυτό εννοεί “κορυφή” εκεί κοντά, ήταν και η ALFANIA Δωρικά όμως, το δίγαμα προφέρωταν ελαφρώς σαν ...B, και σήμερα, λέμε ΑΛΒΑΝΊΑ. ALFA-NIA.....To NIA...ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΞΗ "Δονία" ή γή, δονείται ίδικα οι ακτογραμμές που σπάνε τα κύματα, Έτσι έχουμαι Μάκε-Δονία = η μεγαλύτερη ακτογραμή σε Μάκος (Μήκος Ιωνικά) της Ελλάδος.
Επίσης Δουνιάς/ντουνιάς λέγεται η γης από τη δόνηση, οι Τούρκοι λένε Dόνερ στη διάλεκτο τους (γυρίζει) ΑΛΒΑΝΙΑ = Άλφα(δο)νία άσχετο τί αφήνουν να εννοεί σήμερα το όνομα Αλβανός οι σημερινοί Αλβανοί. Ού Τίς,...... αυτό ακριβώς εγειναν οι Αλφανοί του Καυκάσου, έχασαν την ταυτότητα τους, την ιδιότητα τους, την Πατρίδα τους... τον 5ο αιώνα μ.Χ. είχαν πέσει σε κατάθλιψη εάν ερωτούσες κάπιον "πώς σέ λένε" απαντούσε Ού Τίς επιδή όντως ένοιωθαν μηδαμινοί με δίχως πατρίδα, Οί Τούρκοι έφεραν τους Αλβανούς στην Βαλκανική Χερσόνησο μαζί με τα κοπάδια τους (ώς κινητό κρεοπωλείο με φρέσκο κρέας για τον Οθωμανικό στρατό) το 12ο αιώνα ΜΧ, Ώς σήμερα ακούμε γιά Καυκάσια παρουσία και, ό Κολοκοτρώνης: "Τουρκαλβανοι" Οι τούρκοι επίσης ονόμασαν τους ALFANOYS του Καυκάσου Από το "Ού Τίς" που έλεγαν οι Αλβανοί, καί τήν Περσική ονομασία Άρράν που ονόμαζαν την Αλβανία του Καυκάσου = (άνυδρη γη) oi Αρναούται, κοινώς Αρναούτηδες.... Αρράν + Ού Τίς = Αρναούτης Στόν Τρωικό πόλεμο με τους Τρώες πολέμησαν οι Αλφανοι, . Eπίσης, στην εκστρατία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ανατολή, με τους Πέρσες πολέμησαν, 400 χρόνια με τους Τούρκους, καθώς επίσης, και στόν πρώτο καί δεύτερο παγόσμιο πόλεμο είδαμε τα καμώματα τους....
Οι Αρβανίτες όμως, κατάγονται από την πόλη "Αρβάντ” ΆΡΑΔΟΣ πόλη στη Συρία σε ένα ομώνυμο νησί της Μεσογείου. Το όνομα Αράδιος αναφέρεται στην Βίβλο ως ό γεννήτορας των Αραδίων, (Αρβανιτών) Σήμερα Είναι το μόνο κατοικημένο νησί στη Συρία. Σε όλες της Ανατολικές Δωρικές διαλέκτους (σημιτικές) το όνομα ΆΡΑΔΟΣ γείνετε ARWADOS καί συνπτυγμένα λακωνικά, ARWAD....KAI, πίσω στην Ιωνική που μηλάμε σήμερα λέγετε, ΑΡΒΑΔ. από το ΑΡΒΑΔ ο Αρβα-νίτης* Νίτη ωστόσο, ονομάζομαι τον κατ'εμάς μέ Νού άνθρωπο. ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, = ο φέρων νού 'Ελλην από την περιοχή του Αρβάδ. Ακόμα στην Ελλάδα μας έχουμε επώνυμο “ARAWADINOS” Aρβαδηνός ή, Αραβαντινός.
Τήν εποχή εκείνη δεν ήταν όλοι Ομονοούντες στό χώρο αυτό τής μεσογείου, Έλληνες μέν ‘oλλοι, αλλά μέ ανατολική νοοτροπία οι περισσότεροι. Σημίτες Έλληνες. Για' αυτό τελικά από τiς έριδες και συνεχείς πολέμους οι σημερινοί Αρβανίτες ανανγάστηκαν να φύγουν από τον τόπο τους ή, οι περισσότεροι από αυτούς τέλως πάντων καί ήρθαν στην σημερινή Ελλάδα και Κάτω Ιταλία (μεγάλη Ελλάδα) Στά Κύθηρα υπάρχουν (πριν τον πόλεμο τουλάχιστον υπήρχαν) οικογένιες με επίθετο "Νίτης" Εξάλλου, την κραταιά “GREEK” καταγωγή τους οι Αρβανίτες την έχουν αποδείξει στα πεδία των μαχών με Γέρα (διακρίσης) Πως μπωρει οι Αλβανοί να είναι όμοροι τους?
Τi μάς λέει ένα αρχαίο Ατικό ρητό?
'Έθος αρχαιότατον εστί τοίς Ελλησι, Αλλήλοις ερίζειν καί ούποτε ομονοείν"
Συρία από το Σείριος όλα Ελληνικά.
Εχομαι ακόμα μια περιοχή που οι πρόγονοι μας ονόμασαν ΑΛFΑ-ΙΩΝΑ η σημερινή Γηραιά μας Αλβιώνα,
Αλfα-ιώνα = Αλfιώνα Αλβιώνα......Ίώνα = Ιωνία... από εδώ και ο Ιώνης "Γκιώνης" Γλαύκα...Το σύμβολο της Σοφίας Όμως, και η Ιωνία μας (σημερινή Τουρκία είναι η κοιτίδα του Ελληνικού πολιτισμού,
Από εδώ και ο Ιωάννης "Ίωνναν Ην = Ιωννάνην, Ιωάννην... δηλαδή, Πολιτισμένος σοφός, από εδώ και το "Ιωννανηστάν" UNNANISTAN που λένε οι Τούρκοι λλα και το Ιωννάνη UNANNI που λένε οι Άραβες
Δεν είναι γνωστό ακόμα ξεκάθαρα για το ποιες ακριβώς μετακινήσεις έκαναν τα προ ελληνικά φύλλα... Πελασγοί μυνιες Λέλεγες κλπ κλπ ... όλα αυτά όμως έγιναν στον ελλαδικό χώρο και μνημονεύονται από την ελληνική ιστορία μόνο!!!!ποια είναι η αντίστοιχη αλβανική τουρκική ή ότι άλλο θέλετε αρχαία ιστορία η οποία έχει ζήσει μέχρι τις μέρες μας ,μιας και όπως λέτε οι Αλβανοί πεισματικά έχουν κρατήσει την πανάρχαια γλώσσα τους άρα θα έχουν κρατήσει και την πανάρχαια καταγωγή τους με.καποιο μύθο με κάποια ιστορία... τίποτα...δεν υπάρχει τίποτα...όλα είναι απόψεις προτάσεις και θεωρίες των διαφόρων βαλκανιολογων της εκάστοτε εποχής προσπαθοντας να αποσπάσουν κάτι από την ελληνική ιστορία... ποτέ και κανένας λαός στα Βαλκάνια πέραν των Ελλήνων δεν είχε αναφορά σε μυθολογικό επίπεδο έστω όσο αναφορά την καταγωγή του...οι πάντες μιλούσαν ελληνικές διαλέκτους...οι σημερινοί Αλβανοί δεν είναι ένας λαός...έχει μέσα σίγουρα αρχαίους Έλληνες... Ιταλούς Νορμανδούς..αλλά και καυκασιους...όταν τούς έφερε η οθωμανική αυτοκρατορία μετακινοντας φυλές στα σύνορα της αυτοκρατορίας της για προστασία...οι λεγόμενοι γκεγκιδες...μέχρι και οι ίδιοι οι Αλβανοί τους ξεχωρίζουν...
ΑπάντησηΔιαγραφή