Ο Υάκινθος κατά την Ελληνική μυθολογία , ήταν παιδί
του βασιλιά Αμυκλέων και της νύμφης Διομήδης ή κατά άλλους του Πιέρου και
της νύμφης Κλειώς, Πανέμορφος και πολυτάλαντος, έγινε καρδιακός φίλος, μαθητής
και ερωμένος με την παιδαγωγική έννοια του όρου του Απόλλωνα, του θεού του
φωτός, και φίλος του Ζέφυρου, θεού του δυτικού ανέμου. Ζούσε στην παρυφές του
Ταϋγέτου κοντά στην Σπάρτη, στις Αμύκλες.
Ο Απόλλωνας απλόχερα του πρόσφερε τις γνώσεις του στην
μουσική, την πάλη, την τοξευτική , στο πέταγμα του δίσκου, στην μαντική
τέχνη.
Για να δείξει την αγάπη του προς τον Υάκινθο, του
χάρισε κύκνους – τα αγαπημένα πουλιά του Απόλλωνα – για να παρατηρεί
και να περιπολεί τους ιερούς τόπους του Θεού.
Ο Ζέφυρος ζήλευε την σχέση που αναπτυσσόταν. Έτσι μία
μέρα που διαγωνίζονταν στο δίσκο, στις παρυφές του Ταϋγέτου, στις
Αμύκλες, φύσηξε δυνατά αλλάζοντας την πορεία του δίσκου,
χτυπώντας θανάσιμα στο πρόσωπο τον Υάκινθο.
Το αίμα επήδησε ποτίζοντας τη γη. Μάταια ο Απόλλωνας προσπαθούσε να τον σώσει
χρησιμοποιώντας διάφορα βοτάνια και παρακαλώντας την θεά Γη .
Ο Απόλλωνας έσκαψε με τα χέρια τον τάφο του
μικρού μαθητή, φίλου και ερωμένου του. Ο θρήνος, η οδύνη, η θλίψη
του ήταν τέτοια που συγκίνησε την Γαία, την θεά της γης.
Από το αίμα του Υάκινθου φύτρωσε ένα λουλούδι. Ένα λουλούδι
ευωδιαστό που στα πέταλά του έχει τα δύο πρώτα γράμματα του ονόματος του
Υάκινθου, «ΥΑ»
Προς τιμή του Υάκινθου οι αρχαίοι Έλληνες θέσπισαν τα
«Υακίνθεια». Γιορτή που συμβολίζει το θάνατο και την
αναγέννηση της φύσης , του ανθρώπου…Τον θάνατο και την ανάσταση.
Η τέλεση των « Υακίνθειων » γινόταν στα τέλη της σημερινής άνοιξης και στις αρχές του καλοκαιριού. Κατά τον Παυσανία ήταν τόσο σημαντική γιορτή, που διαπραγματεύονταν ανακωχή για τις μέρες της γιορτής, για να τιμήσουν τον Υάκινθο και να υμνήσουν τον θάνατο και την ζωή.
Η τέλεση των « Υακίνθειων » γινόταν στα τέλη της σημερινής άνοιξης και στις αρχές του καλοκαιριού. Κατά τον Παυσανία ήταν τόσο σημαντική γιορτή, που διαπραγματεύονταν ανακωχή για τις μέρες της γιορτής, για να τιμήσουν τον Υάκινθο και να υμνήσουν τον θάνατο και την ζωή.
Όλα τα φύλα των Ελλήνων, Αχαιοί, Δωριείς, αργότερα οι
Ρωμαίοι σεβάστηκαν και διατήρησαν την ιερότητα του τόπου.
Πάνω από τον τάφο του Υάκινθου - κατά τον Παυσανία - οι
Σπαρτιάτες έχτισαν τον επιβλητικό θρόνο του Απόλλωνα, γιορτάζοντας
ταυτόχρονα τον θεό του φωτός. .
Οι παλαιοχριστιανοί έχτισαν το εκκλησάκι της αγίας Κυριακής
στο ίδιο ιερό σημείο χρησιμοποιώντας τα ίδια υλικά των αρχαίων Ελλήνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου