Καλλίμαχου ύμνοι - Εις Λουτρά της Παλλάδος

''Οσσαι λωτροχόοι τάς Παλλάδος έξιτε πάσαι,
έξιτε: τάν ίππων άρτι φρυασσομενάν
τάν ιεράν εσάκουσα, καί α θεός εύτυκος έρπεν:
σούσθέ νυν, ώ ξανθαί σούσθε Πελασγιάδες.
ούποκ' 'Αθαναία μεγάλως απενίψατο πάχεις,
πρίν κόνιν ιππειάν εξελάσαι λαγόνων:
ουδ' όκα δή λύθρω πεπαλαγμένα πάντα φέροισα
τεύχεα τών αδίκων ήνθ' από γαγενέων,
αλλά πολύ πράτιστον υφ' άρματος αυχένας ίππων
λυσαμένα παγαίς έκλυσεν 'Ωκεανώ
ιδρώ καί ραθάμιγγας, εφοίβασεν δέ παγέντα
πάντα χαλινοφάγων αφρόν από στομάτων.
ώ ίτ' 'Αχαιιάδες, καί μή μύρα μηδ' αλαβάστρως
(συρίγγων αίω φθόγγον υπαξόνιον),
μή μύρα λωτροχόοι τά Παλλάδι μηδ' αλαβάστρως
(ου γάρ 'Αθαναία χρίματα μεικτά φιλεί)
οίσετε μηδέ κάτοπτρον: αεί καλόν όμμα τό τήνας.
ουδ' όκα τάν ''Ιδα Φρύξ εδίκαζεν έριν,
ούτ' ες ορείχαλκον μεγάλα θεός ούτε Σιμούντος
έβλεψεν δίναν ες διαφαινομέναν:
ουδ' ''Ηρα: Κύπρις δέ διαυγέα χαλκόν ελοίσα
πολλάκι τάν αυτάν δίς μετέθηκε κόμαν.
α δέ δίς εξήκοντα διαθρέξασα διαύλως,
οία παρ' Ευρώτα τοί Λακεδαιμόνιοι
αστέρες, εμπεράμως ετρίψατο λιτά βαλοίσα
χρίματα, τάς ιδίας έκγονα φυταλιάς,
ώ κώραι, τό δ' έρευθος ανέδραμε, πρώϊον οίαν
ή ρόδον ή σίβδας κόκκος έχει χροϊάν.
τώ καί νύν άρσεν τι κομίσσατε μώνον έλαιον,
ώ Κάστωρ, ώ καί χρίεται `Ηρακλέης:
οίσετε καί κτένα οι παγχρύσεον, ως από χαίταν
πέξηται, λιπαρόν σμασαμένα πλόκαμον.
έξιθ', 'Αθαναία: πάρα τοι καταθύμιος ίλα,
παρθενικαί μεγάλων παίδες 'Αρεστοριδάν:
ωθάνα, φέρεται δέ καί α Διομήδεος ασπίς,
ως έθος 'Αργείως τούτο παλαιοτέρως
Ευμήδης εδίδαξε, τεΐν κεχαρισμένος ιρεύς:
ός ποκα βωλευτόν γνούς επί οι θάνατον
δάμον ετοιμάζοντα φυγά τεόν ιρόν άγαλμα
ώχετ' έχων, Κρείον δ' εις όρος ωκίσατο,
Κρείον όρος: σέ δέ, δαίμον, απορρώγεσσιν έθηκεν
εν πέτραις, αίς νύν ούνομα Παλλατίδες.
έξιθ', 'Αθαναία περσέπτολι, χρυσεοπήληξ,
ίππων καί σακέων αδομένα πατάγω.
σάμερον, υδροφόροι, μή βάπτετε -- σάμερον, ''Αργος,
πίνετ' από κρανάν μηδ' από τώ ποταμώ:
σάμερον αι δώλαι τάς κάλπιδας ή 'ς Φυσάδειαν
ή ες 'Αμυμώναν οίσετε τάν Δαναώ.
καί γάρ δή χρυσώ τε καί άνθεσιν ύδατα μείξας
ηξεί φορβαίων ''Ιναχος εξ ορέων
ταθάνα τό λοετρόν άγων καλόν. αλλά, Πελασγέ,
φράζεο μή ουκ εθέλων τάν βασίλειαν ίδης.
ός κεν ίδη γυμνάν τάν Παλλάδα τάν πολιούχον,
τώργος εσοψείται τούτο πανυστάτιον.
πότνι' 'Αθαναία, σύ μέν έξιθι: μέσφα δ' εγώ τι
ταίσδ' ερέω: μύθος δ' ουκ εμός, αλλ' ετέρων.
παίδες, 'Αθαναία νύμφαν μίαν έν ποκα Θήβαις
πουλύ τι καί πέρι δή φίλατο τάν εταράν,
ματέρα Τειρεσίαο, καί ούποκα χωρίς έγεντο:
αλλά καί αρχαίων εύτ' επί Θεσπιέων
ή εις `Αλίαρτον ελαύνοι
ίππως, Βοιωτών έργα διερχομένα,
ή 'πί Κορωνείας, ίνα οι τεθυωμένον άλσος
καί βωμοί ποταμώ κείντ' επί Κουραλίω,
πολλάκις α δαίμων νιν εώ επεβάσατο δίφρω,
ουδ' όαροι νυμφάν ουδέ χοροστασίαι
αδείαι τελέθεσκον, όκ' ουχ αγείτο Χαρικλώ:
αλλ' έτι καί τήναν δάκρυα πόλλ' έμενε,
καίπερ 'Αθαναία καταθύμιον έσσαν εταίραν.
δή ποκα γάρ πέπλων λυσαμένα περόνας
ίππω επί κράνα `Ελικωνίδι καλά ρεοίσα
λώντο: μεσαμβρινά δ' είχ' όρος ασυχία.
αμφότεραι λώοντο, μεσαμβριναί δ' έσαν ώραι,
πολλά δ' ασυχία τήνο κατείχεν όρος.
Τειρεσίας δ' έτι μώνος αμά κυσίν άρτι γένεια
περκάζων ιερόν χώρον ανεστρέφετο:
διψάσας δ' άφατόν τι ποτί ρόον ήλυθε κράνας,
σχέτλιος: ουκ εθέλων δ' είδε τά μή θεμιτά.
τόν δέ χολωσαμένα περ όμως προσέφασεν 'Αθάνα:
‘τίς σε, τόν οφθαλμώς ουκέτ' αποισόμενον,
ώ Ευηρείδα, χαλεπάν οδόν άγαγε δαίμων;’
α μέν έφα, παιδός δ' όμματα νύξ έλαβεν.
εστάκη δ' άφθογγος, εκόλλασαν γάρ ανίαι
γώνατα καί φωνάν έσχεν αμαχανία.
α νύμφα δ' εβόασε: ‘τί μοι τόν κώρον έρεξας
πότνια; τοιαύται, δαίμονες, εστέ φίλαι;
όμματά μοι τώ παιδός αφείλεο. τέκνον άλαστε,
είδες 'Αθαναίας στήθεα καί λαγόνας,
αλλ' ουκ αέλιον πάλιν όψεαι. ώ εμέ δειλάν,
ώ όρος, ώ `Ελικών ουκέτι μοι παριτέ,
ή μεγάλ' αντ' ολίγων επράξαο: δόρκας ολέσσας
καί πρόκας ου πολλάς φάεα παιδός έχεις.’
α μέν <άμ'> αμφοτέραισι φίλον περί παίδα λαβοίσα
μάτηρ μέν γοεράν οίτον αηδονίδων
άγε βαρύ κλαίοισα, θεά δ' ελέησεν εταίραν.
καί νιν 'Αθαναία πρός τόδ' έλεξεν έπος:
‘δία γύναι, μετά πάντα βαλεύ πάλιν όσσα δι' οργάν
είπας: εγώ δ' ού τοι τέκνον έθηκ' αλαόν.
ου γάρ 'Αθαναία γλυκερόν πέλει όμματα παίδων
αρπάζειν: Κρόνιοι δ' ώδε λέγοντι νόμοι:
ός κε τιν' αθανάτων, όκα μή θεός αυτός έληται,
αθρήση, μισθώ τούτον ιδείν μεγάλω.
δία γύναι, τό μέν ου παλινάγρετον αύθι γένοιτο
έργον, επεί Μοιράν ώδ' επένησε λίνα,
ανίκα τό πράτόν νιν εγείναο: νύν δέ κομίζευ,
ώ Ευηρείδα, τέλθος οφειλόμενον.
πόσσα μέν α Καδμηίς ες ύστερον έμπυρα καυσεί,
πόσσα δ' 'Αρισταίος, τόν μόνον ευχόμενοι
παίδα, τόν αβατάν 'Ακταίονα, τυφλόν ιδέσθαι.
καί τήνος μεγάλας σύνδρομος 'Αρτέμιδος
έσσεται: αλλ' ουκ αυτόν ό τε δρόμος αί τ' εν όρεσσι
ρυσεύνται ξυναί τάμος εκαβολίαι,
οππόταν ουκ εθέλων περ ίδη χαρίεντα λοετρά
δαίμονος: αλλ' αυταί τόν πρίν άνακτα κύνες
τουτάκι δειπνησεύντι: τά δ' υιέος οστέα μάτηρ
λεξείται δρυμώς πάντας επερχομένα:
ολβίσταν δ' ερέει σε καί ευαίωνα γενέσθαι
εξ ορέων αλαόν παίδ' υποδεξαμέναν.
ώ ετάρα, τώ μή τι μινύρεο: τώδε γάρ άλλα
τεύ χάριν εξ εμέθεν πολλά μενεύντι γέρα,
μάντιν επεί θησώ νιν αοίδιμον εσσομένοισιν,
ή μέγα τών άλλων δή τι περισσότερον.
γνωσείται δ' όρνιχας, ός αίσιος οί τε πέτονται
ήλιθα καί ποίων ουκ αγαθαί πτέρυγες.
πολλά δέ Βοιωτοίσι θεοπρόπα, πολλά δέ Κάδμω
χρησεί, καί μεγάλοις ύστερα Λαβδακίδαις.
δωσώ καί μέγα βάκτρον, ό οι πόδας ες δέον αξεί,
δωσώ καί βιότω τέρμα πολυχρόνιον,
καί μόνος, εύτε θάνη, πεπνυμένος εν νεκύεσσι
φοιτασεί, μεγάλω τίμιος `Αγεσίλα.’
ώς φαμένα κατένευσε: τό δ' εντελές, ώ κ' επινεύση
Παλλάς, επεί μώνα Ζεύς τόγε θυγατέρων
δώκεν 'Αθαναία πατρώια πάντα φέρεσθαι,
λωτροχόοι, μάτηρ δ' ούτις έτικτε θεάν,
αλλά Διός κορυφά. κορυφά Διός ουκ επινεύει
ψεύδεα αι θυγάτηρ.
έρχετ' 'Αθαναία νύν ατρεκές: αλλά δέχεσθε
τάν θεόν, ώ κώραι, τώργον όσαις μέλεται,
σύν τ' ευαγορία σύν τ' εύγμασι σύν τ' ολολυγαίς.
χαίρε, θεά, κάδευ δ' ''Αργεος 'Ιναχίω.
χαίρε καί εξελάοισα, καί ες πάλιν αύτις ελάσσαις
ίππως, καί Δαναών κλάρον άπαντα σάω.