Αρχαίο Κείμενο
Παλλάδ’ Ἀθηναίην, κυδρὴν θεόν, ἄρχομ’ ἀείδειν γλαυκῶπιν, πολύμητιν, ἀμείλιχον ἦτορ ἔχουσαν, παρθένον αἰδοίην, ἐρυσίπτολιν, ἀλκήεσσαν, Τριτογενῆ, τὴν αὐτὸς ἐγείνατο μητίετα Ζεὺς σεμνῆς ἐκ κεφαλῆς, πολεμήια τεύχε’ ἔχουσαν, χρύσεα, παμφανόωντα: σέβας δ’ ἔχε πάντας ὁρῶντας ἀθανάτους: ἣ δὲ πρόσθεν Διὸς αἰγιόχοιο ἐσσυμένως ὤρουσεν ἀπ’ ἀθανάτοιο καρήνου, σείσασ’ ὀξὺν ἄκοντα: μέγας δ’ ἐλελίζετ’ Ὄλυμπος δεινὸν ὑπὸ βρίμης γλαυκώπιδος: ἀμφὶ δὲ γαῖα σμερδαλέον ἰάχησεν: ἐκινήθη δ’ ἄρα πόντος, κύμασι πορφυρέοισι κυκώμενος: ἔκχυτο δ’ ἅλμη ἐξαπίνης: στῆσεν δ’ Ὑπερίονος ἀγλαὸς υἱὸς ἵππους ὠκύποδας δηρὸν χρόνον, εἰσότε κούρη εἵλετ’ ἀπ’ ἀθανάτων ὤμων θεοείκελα τεύχη Παλλὰς Ἀθηναίη: γήθησε δὲ μητίετα Ζεύς. καὶ σὺ μὲν οὕτω χαῖρε, Διὸς τέκος αἰγιόχοιο: αὐτὰρ ἐγὼ καὶ σεῖο καὶ ἄλλης μνήσομ’ ἀοιδῆς.
Παλλάδ’ Ἀθηναίην, κυδρὴν θεόν, ἄρχομ’ ἀείδειν γλαυκῶπιν, πολύμητιν, ἀμείλιχον ἦτορ ἔχουσαν, παρθένον αἰδοίην, ἐρυσίπτολιν, ἀλκήεσσαν, Τριτογενῆ, τὴν αὐτὸς ἐγείνατο μητίετα Ζεὺς σεμνῆς ἐκ κεφαλῆς, πολεμήια τεύχε’ ἔχουσαν, χρύσεα, παμφανόωντα: σέβας δ’ ἔχε πάντας ὁρῶντας ἀθανάτους: ἣ δὲ πρόσθεν Διὸς αἰγιόχοιο ἐσσυμένως ὤρουσεν ἀπ’ ἀθανάτοιο καρήνου, σείσασ’ ὀξὺν ἄκοντα: μέγας δ’ ἐλελίζετ’ Ὄλυμπος δεινὸν ὑπὸ βρίμης γλαυκώπιδος: ἀμφὶ δὲ γαῖα σμερδαλέον ἰάχησεν: ἐκινήθη δ’ ἄρα πόντος, κύμασι πορφυρέοισι κυκώμενος: ἔκχυτο δ’ ἅλμη ἐξαπίνης: στῆσεν δ’ Ὑπερίονος ἀγλαὸς υἱὸς ἵππους ὠκύποδας δηρὸν χρόνον, εἰσότε κούρη εἵλετ’ ἀπ’ ἀθανάτων ὤμων θεοείκελα τεύχη Παλλὰς Ἀθηναίη: γήθησε δὲ μητίετα Ζεύς. καὶ σὺ μὲν οὕτω χαῖρε, Διὸς τέκος αἰγιόχοιο: αὐτὰρ ἐγὼ καὶ σεῖο καὶ ἄλλης μνήσομ’ ἀοιδῆς.
Μετάφραση
Την Παλλάδα Αθηνά, τη δοξασμένη θεό, να τραγουδώ αρχίζω, την γλαυκώπιδα, την πολύσοφη, αυτή που έχει άκαμπτη καρδιά, τη σεβαστή παρθένα, της πόλης την προστάτρια, την τρανή, την Τριτογενή, αυτή που γέννησε ο ίδιος ο πολύσοφος Δίας απο το σεμνό κεφάλι του, ενώ αυτή βγήκε με όπλα πολεμικά χρυσά κι ολόλαμπρα. σεβασμός κυρίεψε όλους τους αθανάτους, καθώς την έβλεπαν. εκείνη μπροστά στον Δία τον ασπιδοφόρο όρμησε βιαστικά απο το αθάνατο κεφάλι του ταρακουνώντας το οξύ κοντάρι της. κι ο μέγας Όλυμπος τρανταζόταν τρομερά απο τη δύναμη της γλαυκώπιδας. και τριγύρω η γη αντίχησε φοβερά. η θάλασσα αναταράχτησε, καθώς κύματα πορφυρά ανακατώθηκαν. το κύμα χυνόταν έξω ξαφνικά. κι ο λαμπρός γιος του Υπερίωνα σταμάτησε για ώρα πολλή τους γρηγοπόδαρους ίππους του, ωσότου η κόρη έβγαλε απο τους ώμους τους αθάνατους τα θεόμορφα όπλα, η Παλλάδα Αθηνά. και χάρηκε πολύ μες στην ψυχή του τότε ο πολύσοφος Δίας. και εσύ να έχεις χαρές, τέκνο του Δία του ασπιδοφόρου. κι εγώ πάλι θα σε μνημονεύσω και σε άλλο τραγούδι μου.
Την Παλλάδα Αθηνά, τη δοξασμένη θεό, να τραγουδώ αρχίζω, την γλαυκώπιδα, την πολύσοφη, αυτή που έχει άκαμπτη καρδιά, τη σεβαστή παρθένα, της πόλης την προστάτρια, την τρανή, την Τριτογενή, αυτή που γέννησε ο ίδιος ο πολύσοφος Δίας απο το σεμνό κεφάλι του, ενώ αυτή βγήκε με όπλα πολεμικά χρυσά κι ολόλαμπρα. σεβασμός κυρίεψε όλους τους αθανάτους, καθώς την έβλεπαν. εκείνη μπροστά στον Δία τον ασπιδοφόρο όρμησε βιαστικά απο το αθάνατο κεφάλι του ταρακουνώντας το οξύ κοντάρι της. κι ο μέγας Όλυμπος τρανταζόταν τρομερά απο τη δύναμη της γλαυκώπιδας. και τριγύρω η γη αντίχησε φοβερά. η θάλασσα αναταράχτησε, καθώς κύματα πορφυρά ανακατώθηκαν. το κύμα χυνόταν έξω ξαφνικά. κι ο λαμπρός γιος του Υπερίωνα σταμάτησε για ώρα πολλή τους γρηγοπόδαρους ίππους του, ωσότου η κόρη έβγαλε απο τους ώμους τους αθάνατους τα θεόμορφα όπλα, η Παλλάδα Αθηνά. και χάρηκε πολύ μες στην ψυχή του τότε ο πολύσοφος Δίας. και εσύ να έχεις χαρές, τέκνο του Δία του ασπιδοφόρου. κι εγώ πάλι θα σε μνημονεύσω και σε άλλο τραγούδι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου