Οι δίδυμοι του Άργους

Πρώτο-πρώτο το Άργος στην αρχή του 6ου αιώνα π.κ.χ στέλνει το μνημειακό αφιέρωμά του. Είναι δύο κούροι γνω­στοί με τα ονόματα Κλέοβις και Βίτων. Τα δύο όμοια αγάλματα, σε μέγεθος μεγαλύτερο από το φυσικό, αποτε­λούν ένα πραγματικό ζευγάρι, πράγμα σπάνιο για την ελληνική τέχνη. Από την εποχή της ανεύρεσής τους οι δύο κούροι με το καλογυμνασμένο κορμί και τη σφιχτή μέση ταυτίστηκαν με δύο ρωμαλέα και ευσεβή αδέλφια από το Άργος που, για να τα τιμήσουν οι συμπολίτες τους, τους έστησαν ανδριάντες στους Δελφούς. Άλλοι όμως αρχαιολόγοι αναγνωρίζουν στους εικονιζόμενους νέους τους δίδυμους γιους του Δία, τους Διόσκουρους, που η λατρεία τους ήταν διαδεδομένη στην Πελοπόννησο. Θεοί ή ήρωες, οι «δίδυμοι του Άργους», που στο βάθρο τους σώζεται η υπογραφή του Αργείου γλύπτη Πολυμήδη, μας άφησαν ένα χαρακτηριστικό έργο της αργείτικης πλαστικής στα χρόνια της μετά­βασης από τη δαιδαλική στην ώριμη αρ­χαϊκή τέχνη, γύρω στο 580 π.κ.χ.

Ο Ηρόδοτος μας παρέδωσε την ιστο­ρία που περιγράφει πώς οι θεοί χάρισαν στους δύο Αργείτες το αξιοζήλευτο δώρο της ευθανασίας αρπάζοντας τους από τον εφήμερο κόσμο των θνητών και μεταφέροντας τους στη σφαίρα των ηρώων, έτσι όπως τους αποτύπωσε ο Πολυμήδης.

« ... Αυτοί [ ο Κλέοβις και ο Βίτων ] κατά­γονταν από το Άργος και είχαν αρκετή περιου­σία και ακόμη σωματική δύναμη. Ήταν και οι δυο νικητές και μάλιστα διηγούνται την εξής ιστορία: στο Άργος γιόρταζαν τη γιορτή της Ήρας και ήταν απόλυτη ανάγκη η μητέρα τους να πάει με την άμαξα στο ιερό της θεάς, αλλά τα βόδια που θα την έσερναν δεν ήρθαν έγκαιρα από το χωράφι. Επειδή οι νέοι ανησυχούσαν με το πέρασμα της ώρας, ζεύτηκαν οι ίδιοι και έσυ­ραν την άμαξα με τη μητέρα τους και την οδή­γησαν στο ιερό σε απόσταση σαράντα πέντε σταδίων. Μετά το κατόρθωμά τους που έκαναν μπροστά στα μάτια όλων όσοι βρίσκονταν στην πανηγυρική γιορτή, βρήκαν το άριστο τέλος στη ζωή τους. Στ' αλήθεια, η θεά τους έδειξε ότι είναι προτιμότερο για τον άνθρωπο να πεθαίνει παρά να ζει. Γιατί οι Αργείοι περιστουάζοντας τους νέους τους μακάριζαν για τη σωματική τους δύναμη και οι Αργείτισσες μακάριζαν τη μητέρα τους που απέκτησε τέτοια παιδιά. Τότε εκείνη γεμάτη χαρά γι' αυτό που έκαναν και για τους επαίνους, στάθηκε μπροστά από το άγαλμα και παρακάλεσε τη θεά να δώσει στα παιδιά της, τον Κλέοβη και τον Βίτωνα, που τόσο πολύ την τίμη­σαν, ό,τι καλύτερο μπορεί να έχει ο άνθρωπος. Και μετά την ευχή, αφού θυσίασαν και δείπνη­σαν καλά, κοιμήθηκαν μέσα στο ιερό και οι δύο νέοι δεν σηκώθηκαν πλέον, αλλά βρήκαν εκεί το τέλος της ζωής τους. Και οι Αργείοι έκαναν αγάλματά τους και τα αφιέρωσαν στους Δελφούς γιατί πίστευαν ότι υπήρξαν άριστοι άνδρες...»

(ΗΡΟΔΟΤΟΣ, I, 31)