Αρχαίο Κείμενο
κισσοκόμην Διόνυσον ἐρίβρομον ἄρχομ’ ἀείδειν, Ζηνὸς καὶ Σεμέλης ἐρικυδέος ἀγλαὸν υἱόν, ὃν τρέφον ἠύκομοι Νύμφαι παρὰ πατρὸς ἄνακτος δεξάμεναι κόλποισι καὶ ἐνδυκέως ἀτίταλλον Νύσης ἐν γυάλοις: ὃ δ’ ἀέξετο πατρὸς ἕκητι ἄντρῳ ἐν εὐώδει μεταρίθμιος ἀθανάτοισιν. αὐτὰρ ἐπειδὴ τόνδε θεαὶ πολύυμνον ἔθρεψαν, δὴ τότε φοιτίζεσκε καθ’ ὑλήεντας ἐναύλους, κισσῷ καὶ δάφνῃ πεπυκασμένος: αἳ δ’ ἅμ’ ἕποντο Νύμφαι, ὃ δ’ ἐξηγεῖτο: βρόμος δ’ ἔχεν ἄσπετον ὕλην. καὶ σὺ μὲν οὕτω χαῖρε, πολυστάφυλ’ ὦ Διόνυσε: δὸς δ’ ἡμᾶς χαίροντας ἐς ὥρας αὖτις ἱκέσθαι, ἐκ δ’ αὖθ’ ὡράων εἰς τοὺς πολλοὺς ἐνιαυτούς.
κισσοκόμην Διόνυσον ἐρίβρομον ἄρχομ’ ἀείδειν, Ζηνὸς καὶ Σεμέλης ἐρικυδέος ἀγλαὸν υἱόν, ὃν τρέφον ἠύκομοι Νύμφαι παρὰ πατρὸς ἄνακτος δεξάμεναι κόλποισι καὶ ἐνδυκέως ἀτίταλλον Νύσης ἐν γυάλοις: ὃ δ’ ἀέξετο πατρὸς ἕκητι ἄντρῳ ἐν εὐώδει μεταρίθμιος ἀθανάτοισιν. αὐτὰρ ἐπειδὴ τόνδε θεαὶ πολύυμνον ἔθρεψαν, δὴ τότε φοιτίζεσκε καθ’ ὑλήεντας ἐναύλους, κισσῷ καὶ δάφνῃ πεπυκασμένος: αἳ δ’ ἅμ’ ἕποντο Νύμφαι, ὃ δ’ ἐξηγεῖτο: βρόμος δ’ ἔχεν ἄσπετον ὕλην. καὶ σὺ μὲν οὕτω χαῖρε, πολυστάφυλ’ ὦ Διόνυσε: δὸς δ’ ἡμᾶς χαίροντας ἐς ὥρας αὖτις ἱκέσθαι, ἐκ δ’ αὖθ’ ὡράων εἰς τοὺς πολλοὺς ἐνιαυτούς.
Μετάφραση
Αρχίζω να τραγουδώ τον κισσόμαλο, βαρύβροντο Διόνυσο, το λαμπρό γιο του Δία και της πολυξάκουστης Σεμέλης, που τον δέχτηκαν παρά του πατρός άνακτος οι ομορφόμαλλες νύμφες στις αγκαλιές τους, τον ανάτρεφαν και τον φρόντιζαν στης Νύσας τις κοιλάδες. Αυτός μεγάλωνε χάρη στον πατέρα μέσα σε ευωδιαστό άντρο εκτιμημένος απο τους αθανάτους. Αφού τον ανέθρεψαν αυτές να γίνει πολυύμνητος, τότε πια άρχισε να πηγαίνει συχνά σε δεντροφυτεμένα μέρη στολισμένος με δάφνη και κισσό. τον ακολουθούσαν ξοπίσω νύμφες κι εκείνος πήγαινε μπροστά. βούιζε το ατέλειωτο δάσος. κι εσύ έτσι να έχεις χαρές Διόνυσε πολυστάφηλε. χάρισέ μας να φτάσουν χαρούμενοι πάλι στις καλές εποχές. κι απο τις εποχές ας πάμε πάλι σε πολλά πολά χρόνια.
Αρχίζω να τραγουδώ τον κισσόμαλο, βαρύβροντο Διόνυσο, το λαμπρό γιο του Δία και της πολυξάκουστης Σεμέλης, που τον δέχτηκαν παρά του πατρός άνακτος οι ομορφόμαλλες νύμφες στις αγκαλιές τους, τον ανάτρεφαν και τον φρόντιζαν στης Νύσας τις κοιλάδες. Αυτός μεγάλωνε χάρη στον πατέρα μέσα σε ευωδιαστό άντρο εκτιμημένος απο τους αθανάτους. Αφού τον ανέθρεψαν αυτές να γίνει πολυύμνητος, τότε πια άρχισε να πηγαίνει συχνά σε δεντροφυτεμένα μέρη στολισμένος με δάφνη και κισσό. τον ακολουθούσαν ξοπίσω νύμφες κι εκείνος πήγαινε μπροστά. βούιζε το ατέλειωτο δάσος. κι εσύ έτσι να έχεις χαρές Διόνυσε πολυστάφηλε. χάρισέ μας να φτάσουν χαρούμενοι πάλι στις καλές εποχές. κι απο τις εποχές ας πάμε πάλι σε πολλά πολά χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου