Αλέξανδρος ο Αιτωλός - Μούσαι

'Αλλ' όγε πευθόμενος πάγχυ Γραικοίσι μέλεσθαι
Τιμόθεον, κιθάρης ίδμονα καί μελέων,
υιόν Θερσάνδρου †τόν ήνεσεν ανέρα σίγλων
χρυσείων ιερήν δή τότε χιλιάδα
υμνήσαι ταχέων τ' '~Ωπιν βλήτειραν οϊστών,
ή τ' επί Κεγχρείω τίμιον οίκον έχει,
. . . . . . . .
μηδέ θεής προλίπη Λητωΐδος ακλέα έργα.
... ως 'Αγαθοκλείος λάσιαι φρένες ήλασαν έξω
πατρίδος. 'Αρχαίων ήν όδ' ανήρ προγόνων,
ειδώς εκ νεότητος αεί ξείνοισιν ομιλείν
ξείνος, Μιμνέρμου δ' †εις έπος άκρον ιών
παιδομανεί σύν έρωτι ποτήν ίσον†: έγραφε δ' ωνήρ
εύ παρ' `Ομηρείην αγλαΐην επέων
πισύγγους ή φώρας αναιδέας ή τινα χλούνην
φλύοντ' ανθηρή σύν κακοδαιμονίη,
οία Συρηκόσιος, καί έχων χάριν: ός δέ Βοιωτού
έκλυεν, Ευβοίω τέρπεται ουδ' ολίγον.
Οί καί επ' 'Ασκανίων δώματ' έχουσι ροών
λίμνης 'Ασκανίης επί χείλεσιν, ένθα Δολίων
υιός Σειληνού νάσσατο καί Μελίης.
`Ο δ' 'Αναξαγόρου τρόφιμος χαού στρυφνός μέν έμοιγε προσειπείν,
καί μισογέλως, καί τωθάζειν ουδέ παρ' οίνω μεμαθηκώς,
αλλ' ό,τι γράψαι τούτ' άν μέλιτος καί Σειρήνων ετετεύχει.